Kościół musi się zmienić... 30 - BEZ KOMENTARZA

Mamy przełom. Kościół musi się zmienić [KOMENTARZ]

Przez wiele lat nie potrafiliśmy zbudować atmosfery sprzyjającej realnej walce z pedofilią w przestrzeni Kościoła. Duża część katolickiego społeczeństwa nie chciała dostrzec ofiar. Dziś do Fundacji „Nie lękajcie się” zgłaszają się nowe ofiary. Jednoznaczne oceny, piętnujące sprawców, hipokryzję hierarchów dodają im odwagi - pisze w komentarzu dla Onetu Artur Nowak.

Sytuacja ofiar, które zostały wykorzystane seksualnie w przestrzeni Kościoła, jest inna niż pokrzywdzonych przez inne grupy zawodowe. Kiedy dziecko skrzywdzi nauczyciel czy trener - obok ofiar murem stają bliscy i otoczenie. Kiedy sprawcą jest kapłan, pokrzywdzony ma zazwyczaj przeciwko sobie nie tylko sprawcę. Staje przeciwko niemu rodzina i najbliższe otoczenie w obrębie parafii.

Duża część naszego społeczeństwa afirmuje przedstawicieli duchowieństwa, nadając im status lepszej części wspólnoty kościelnej. Stan zakonny i kapłański od najmłodszych lat kształtowany jest w mentalności wiernych jako ten doskonalszy. Wielu polskich katolików broni nieskazitelnego wizerunku tej „lepszej” kategorii ludu bożego. Dochodzi do paradoksu polegającego na tym, że w obrębie wiernych nie może się nawet toczyć dyskusja podważająca archetyp duchownego jako osoby bez skazy.

To pokazuje płytką religijność katolików. Przez wiele lat nie potrafiliśmy zbudować atmosfery sprzyjającej realnej walce z pedofilią w przestrzeni Kościoła. Duża część katolickiego społeczeństwa nie chciała dostrzec ofiar. Z ust hierarchów padały słowa, które ranią. Nie sposób zapomnieć słów arcybiskupa Michalika, który obwinił pokrzywdzonych, twierdząc, że „dzieci lgną”, prowokują pedofilów, biskupa Dydycza, który debatę o pedofilii w Kościele nazywał atakiem na Kościół. Sprawcy, którzy dopuszczali się nadużyć, byli transferowani z parafii do parafii. Zupełnie bezkarni.

Zestawianie duchownych z innymi krzywdzącymi dzieci grupami zawodowymi zupełnie do siebie nie przystaje. Pedofile w sutannach budują swoją relację z ofiarą, godzinami rozmawiając o masturbacji w trakcie spowiedzi. Zastępują im ojców, którzy porzucili rodzinę albo zwyczajnie się nią nie interesują. Kościelni sprawcy typują bowiem zazwyczaj ofiary w środowiskach, gdzie zabrakło któregoś z rodziców, gdzie pije się dużo alkoholu. Pokrzywdzone dziecko łatwiej zdezawuować niż to dziecko z rodziny, która poświęca mu uwagę.

Zmiana mentalna to proces. Można go porównać do procesu żałoby po stracie. Co stracił Kościół? Wizerunek nieskazitelnej instytucji. To nie tylko duchowieństwo ale też wielu wiernych nie może się z tą stratą pogodzić. Zdaje się jednak, że jesteśmy świadkami przełomu.

W maju byliśmy świadkami bezprecedensowej dymisji biskupów chilijskich, których papież Franciszek wezwał do Watykanu w związku z raportem wysłannika watykańskiego, arcybiskupa Charlesa Scicluna, dotyczącym nadużyć seksualnych w tamtejszym Kościele. W czerwcu poznaliśmy smutną prawdę o Theodorze McCarricku. Sprawa tego sędziwego kardynała wypłynęła w czerwcu 2018 roku. Chodziło o wydarzenia z lat 1971-1972, które miały mieć miejsce w nowojorskiej katedrze św. Patryka, a sprawa dotyczy ministranta.

Kiedy zrobiło się o niej głośno, Watykan zdecydował o natychmiastowym zakazie sprawowania posługi przez oskarżonego duchownego. 28 lipca 2018 papież Franciszek przyjął jego rezygnację z zasiadania w Kolegium Kardynałów. To smutne, bo bohater tego skandalu jeszcze tak niedawno wydawał się twarzą odnowy Kościoła w USA.

Nie tak dawno poznaliśmy raport wielkiej ławy przysięgłych dotyczący wykorzystywania dzieci przez duchownych stanu Pensylwania, który zreferował publicznie prokurator Josh Shapiro, to lektura porażająca. Media amerykańskie postawiły tezę, że Kościół katolicki jest organizacją przestępczą. Ponad 300 sprawców i ponad tysiąc ofiar. Te liczby porażają.

Watykan zarządza globalnym kryzysem.

Gdyby zliczyć wszystkie artykuły i materiały publicystyczne, które pojawiły się w polskich mediach w ostatnich tygodniach, okazałoby się, że jest ich więcej niż to co napisano przez ostatnie dziesięć lat na temat pedofilii nad Wisłą.

Do Fundacji „Nie lękajcie się” zgłaszają się nowe ofiary. Jednoznaczne oceny, piętnujące sprawców, hipokryzję hierarchów dodają im odwagi. Zazwyczaj są to osoby, które ukończyły trzydziesty rok życia. Ostatnio napisała też pani, która ma już ponad sześćdziesiąt lat. To, że mówimy otwartym językiem o patologii daje pokrzywdzonym wiarę, że zostaną zrozumiane. Nie muszą się już wstydzić, obwiniać. Są pokrzywdzonymi. Nie zrobili nikomu nic złego. Ich gniew to zdrowy objaw. Już nie muszą się bać.

Potrzeba jasnego apelu Kościoła. Biskupi powinni wezwać wiernych do ujawnienia pedofilów w Kościele, zaoferować im pomoc. Pokrzywdzeni muszą usłyszeć „Stoimy przy was”.

Artur Nowak – adwokat, publicysta, współautor (z Małgorzatą Szewczyk-Nowak) książki o pedofilii w Kościele „Żeby nie było zgorszenia. Ofiary mają głos”; właśnie wydał „Kroniki opętanej”, powieść motywowaną historią ofiary egzorcystów.

Chcesz porozmawiać o temacie? Zgłosić niewłaściwe zachowanie popełnione przez duchownego? Napisz do nas: szymon.piegza@redakcjaonet.pl, daniel.olczykowski@redakcjaonet.pl, dawid.serafin@redakcjaonet.pl

LINK DO ARTYKUŁU 

Czy zmiana w Kościele Katolickim jest możliwa?