Translate

sobota, 2 grudnia 2017

ZANIM OSĄDZI BÓG - Komentarze...309





ZANIM OSĄDZI BÓG

Po śmierci ukarani zostali: Teresa Parszczyńska, bo za dużo piła i kłóciła się z księdzem. Daniel Matyjasik, bo nie chodził do kościoła. I mały Ksawery, bo rodzice żyli bez ślubu. Jeden z księży skwitował to tak: w Kościele przecież musi istnieć gradacja wiernych.

 
Elżbieta, córka Teresy Parszczyńskiej, mówi, że ksiądz swoje urazy powinien odstawić na bok. "Wyszło na to, że to ja byłam mądrzejsza od księdza" - mówi  
       
1.

Był rok 2009. Teresa, 68-letnia mieszkanka Warcina, maleńkiej wsi niedaleko Słupska, zmarła tuż przed Wigilią. Nocą, gdy wracała od znajomych, upadła na skrawku zaśnieżonego pola. Straciła przytomność i zamarzła. Jej zwłoki bliscy znaleźli nad ranem, dwieście metrów od domu.

- Pod koniec życia coraz więcej piła i czasami znikała na dłuższą chwilę - przyznaje córka pani Teresy, Elżbieta. - Ona tak naprawdę uciekała przed samą sobą. Była estetką, a alkohol odebrał jej wszystko, co kochała. Nie mogła już patrzeć ani na siebie, ani na świat, który ją otaczał.

Tamtej nocy nikt nie zdołał jej upilnować. To była śmierć, która - mówi dziś jej córka - nie miała prawa się wydarzyć.
Tuż przed świętami rodzina Parszczyńskich wzięła się za organizację pogrzebu pani Teresy. Ksiądz Jerzy Urbański, który w Warcinie był proboszczem, wysłuchał ich oczekiwań ze spokojem, po czym  kategorycznie nie zgodził się, by trumnę z ciałem Teresy wnieść do kościoła. Odmówił też poświęcenia grobu i uczestnictwa w ostatnim pożegnaniu.

Córka: - Mama miała z proboszczem pewne zatargi. Kiedyś zbyt głośno pyskowała na jego temat. Dowiedziała się, że ksiądz nie chciał kogoś pochować i powiedziała o kilka słów za dużo. Poza tym piła.  Przestała chodzić do kościoła. Pogubiła się. Ja tłumaczyłam księdzu, że przecież alkoholizm to choroba i do takiej osoby także należy wyciągnąć rękę. Nie chciał słuchać. Zemścił się na mojej mamie po jej śmierci.

Przez święta rodzina pani Teresy modliła się, by proboszcz zmienił zdanie i zgodził się na godny pochówek. Bezskutecznie. Pomóc chciał ksiądz z pobliskiego Barcina, ale bez zezwolenia nie miał prawa niczego zrobić.
Pogrzeb odbył się jeszcze przed Nowym Rokiem. Msza w intencji zmarłej trwała 20 minut. Jej imię wspomniano jeden raz. Rodzina i sąsiedzi byli w szoku. Tak przebieg mszy relacjonowali dziennikarze "Głosu Pomorza", którzy opisali całą sprawę: "Mieszkańcy wsi byli zbulwersowani, gdy wychodzili z kościoła. Niektórzy krzyczeli, że ksiądz nie ma serca".

Elżbieta: - A wie pan, że mama była gorliwą katoliczką? Słuchała Radia Maryja i często się modliła. Jakby pan do domu do niej zajrzał, to pierwsze w oczy rzuciłyby się religijne figurki.

Po świętach córka zaprosiła ks. Jerzego do siebie do domu, po kolędzie. Czekała na niego z ojcem, przy nakrytym stole. Ksiądz nie przyszedł. W "Głosie Pomorza" tłumaczył, że w Kościele musi istnieć gradacja wiernych, a "gorliwi katolicy powinni być lepiej traktowani od niepraktykujących".

Pani Elżbieta przyznaje, że choć studiów teologicznych nie kończyła, widzi to inaczej. - Uważam, że ksiądz swoje urazy powinien odstawić na bok, a człowieka potraktować tak, jak uczy Ewangelia. Nieważne, kim była moja mama! Jako osoba duchowna powinien być zdolny do przebaczania. Jesteśmy śmiertelnikami i zdarza się nam popełniać błędy, sam ksiądz tak na mszach opowiadał. Więc dlaczego po śmierci to on ją osądził?

- Wyszło na to - kwituje Elżbieta - że to ja byłam mądrzejsza od księdza.
Czy w Kościele musi istnieć gradacja wiernych? Pytamy w Kurii Biskupiej w Koszalinie, która reprezentuje parafię w Warcinie. Ks. Wojciech Parfianowicz nie chce zabierać głosu. - Nie znam okoliczności i kontekstu tamtych wydarzeń - tłumaczy. Odsyła nas do wywiadu, jakiego Katolickiej Agencji Informacyjnej udzielił ks. Arkadiusz Chwastyk.

"Przyjęcie ostatnich sakramentów to dla człowieka, a może nawet dla jego bliskich, najważniejsze wydarzenie ostatnich lat życia – mówi w nim ks. Chwastyk. - To spotkanie powracającego dziecka z miłosiernym Ojcem. Otwarcie się na łaskę sakramentalną przywraca człowiekowi prawdziwe życie, życie wieczne. Umacnia wiarę, nadzieję i miłość".

2.

Agnieszka Matyjasik z Kościołem nie chce mieć nic wspólnego i mówi, że swoich dzieci też nie ma zamiaru do niczego przymuszać. Od 2008 r. mieszka w Niemczech. Cieszy się na rozmowę, bo skoro inni chcą opowiadać, to i ona wróci do wspomnień z pogrzebów swojego ojca i brata.

Obaj mieszkali w Brzeźnie, w okolicach Konina. W połowie lat 90. we wsi pojawił się ks. Andrzej Walczak. Młody, obrotny, obiecywał zmiany na lepsze.

-  Ludzie chcieli mu pomóc, bo sprawiał wrażenie bardzo konkretnego człowieka - wspomina Agnieszka. - Zbierał na wsi coś w rodzaju daniny. Rolnicy oddawali mu swoje plony, pamiętam stukilowe worki pszenicy. Prawą ręką ks. Walczaka był Sławomir Matyjasik, brat mojego ojca. Zajmował się zbieraniem datków: ziemniaków, zboża i innych dóbr, które mogły przydać się w parafii. Wszyscy mieliśmy poczucie, że Walczak chce pchnąć tę naszą wieś do przodu - mówi Agnieszka.

Jerzy, ojciec Agnieszki, który regularnie odbywał piesze wycieczki na Jasną Górę, też do pewnego momentu był w dobrych stosunkach z księdzem. Poszli na noże dopiero, gdy proboszcz, tuż po wizycie duszpasterskiej, obruszył się na widok stu złotych zostawionych w kopercie. Zerknął na Jerzego ze zdziwieniem i rzucił zdenerwowany: "Jurek, ty taką ziemią na wsi władasz, a na Kościół stówkę dajesz?". Jerzy nie wytrzymał.

- Prawdę mówiąc, tata po prostu wyrzucił go za drzwi. Na odchodne krzyknął jeszcze, że jego na takie papierosy, jakie pali ksiądz, nie stać. Bo Walczak czerwone marlboro wtedy kupował. Następnym razem proboszcz już nas nie odwiedził - opowiada Agnieszka.

Ale dwa lata później Jerzy, który chorował na raka płuc, niespodziewanie zmarł.
Róża, siostra Agnieszki i córka pana Jerzego: - Wtedy się zaczęło. Ksiądz spytał nas, czy ojciec spowiadał się w okresie jednego roku przed śmiercią. Bo jeśli nie, to on normalnego pogrzebu nie odprawi. Tłumaczyliśmy, że na pewno był u spowiedzi w święta wielkanocne, ale wtedy ksiądz zażądał dowodu. Nawet nie mieliśmy czasu płakać po tacie, tylko rzuciliśmy się na poszukiwania papierka.

Przez kilka dni rodzina staje na głowie, by coś znaleźć. Dociera do księdza, szpitalnego kapelana, który potwierdza, że mężczyzna podobny do Jerzego rzeczywiście się u niego spowiadał. Ale potwierdzić tego na piśmie nie chce, bo przecież słuchając grzechów, o imię i nazwisko wiernych nie wypytuje.


Czas leci, w końcu decydują, że ojca pochowają gdzie indziej. W kościele w Starym Koninie zostają odprawieni z kwitkiem, bo to nie ich parafia. W jednym z pobliskich klasztorów ksiądz wyraża chęć pomocy, ale przyznaje wprost: proboszczowi Walczakowi się nie postawi.

Zrezygnowana rodzina na ostatnie pożegnanie udała się wprost z prosektorium. Zwłoki Jerzego bezpośrednio na cmentarz przewieźli pracownicy zakładu pogrzebowego.

Róża: - Ksiądz zabronił nam wnieść trumnę do kościoła. W oczach sąsiadów zostaliśmy naznaczeni do końca życia.

Róża: - Ksiądz zabronił nam wnieść trumnę do kościoła. W oczach sąsiadów zostaliśmy naznaczeni do końca życia.

 Foto: Materiały prasowe
Proboszcz w życiorysie Daniela dopatrzył się wielu grzechów: przed śmiercią nie zawarł związku małżeńskiego, żył z kobietą na kocią łapę, nie chodził do kościoła. Fot. archiwum prywatne

3.

Minęły lata i wtedy zemsta dopadła także Daniela, syna Jerzego.
Miał 33 lata i prowadził spokojne życie. Nawet z księdzem przez lata starał się odbudować dobre relacje. Jak we wsi przyszło do budowy nowego kościoła, to w formie darowizny przekazał proboszczowi drewno topolowe na pokrycie dachu. Transakcja miała zakopać dawne zaszłości.
Agnieszka przyznaje, że choć rozumiała brata, to była na niego wściekła. - Jako rodzina powinniśmy odwrócić się od księdza, bo już dość zła nam wyrządził. Ale z drugiej strony Daniel bał się o dzieci, które trzeba było posłać do komunii. A faktycznie tutaj Walczak żadnych kłopotów mu nie robił. Brat kupił sobie święty spokój.

W marcu 2008 roku Daniel zginął w wypadku samochodowym, dokładnie w dzień urodzin swojej drugiej siostry Róży. Wyjeżdżał do pracy, na śliskiej drodze zderzył się z ciężarówką.

Bliscy byli przekonani, że załatwienie pogrzebu tym razem będzie formalnością. Od śmierci Jerzego upłynęło dziesięć lat, poza tym ksiądz za darowiznę na rzecz parafii był Danielowi wyraźnie wdzięczny. Przeliczyli się.

Proboszcz w jego życiorysie dopatrzył się wielu grzechów: przed śmiercią nie zawarł związku małżeńskiego, żył z kobietą na kocią łapę, nie chodził do kościoła – i tak jak ojciec, na pogrzeb z pełnym obrządkiem nie zasłużył. Drewno topolowe, szeptali potem ludzie, poszło na marne.

Agnieszka: - Brat był hydraulikiem. Pracował w prywatnej firmie, która obsługiwała spółdzielnię mieszkaniową w całym Koninie. Przez dobrych kilka lat w okolicy innego hydraulika nie mieli. Dlatego Daniel harował i w niedziele, i święta. A ślub? Marzył o tym. Z narzeczoną wychowywał dwójkę małych dzieci. Ceremonię planowali na następny rok.

Proboszcz tych argumentów słuchać nie chciał. Obiecał, że odprawi mszę pogrzebową, ale nie zgodził się na umieszczenie trumny w kościele. Nie zgodził się też na otwarcie drzwi świątyni, by trumnę na zewnątrz było widać spod ołtarza.

Ostatecznie mszę w imieniu proboszcza odprawił miejscowy wikary. Telewizja TVN24 i lokalne media wyemitowały nagrania z pożegnalnej mowy, którą wówczas wygłosił. Duchowny ubolewał, że Daniel  "przez lata nie zawarł związku małżeńskiego" i "nie znajdował czasu na kościół". W pewnym momencie wikaremu przerwała zrozpaczona matka. "Dosyć! Proszę o błogosławieństwo! To Bóg go osądzi".

Róża Marciniak: - Ciało brata spoczywało w kaplicy w Brzeźnie, takiej niby-chłodni kilometr od parafii. Zawieźliśmy trumnę na cmentarz i mimo ustaleń chcieliśmy ją wnieść do kościoła. Ksiądz nie pozwolił, więc z siostrą otworzyliśmy drzwi wejściowe. Tak, żeby brat był bardziej obecny. Sporo ludzi w geście solidarności podczas mszy wyszło z kościoła i stanęło przy zwłokach Daniela. Nigdy im tego nie zapomnę. Podeszła wtedy do mnie 80-letnia sąsiadka, która mogła mieć mnie za gówniarę i szepnęła mi do ucha: "może to, co powiem będzie ciężkim grzechem, ale ksiądz nie powinien tak się zachować".

Gdy rodzina modliła się jeszcze nad grobem, ksiądz wybiegł i bliskich Daniela zostawił samych. Spieszył się gdzieś, po drodze zdejmował sutannę, wsiadł do auta i odjechał.

Proboszcza Walczaka w plebanii odwiedzili za to reporterzy TVN24. Tylko rozkładał ręce: - Jeśli on całe życie nie chodził do kościoła, nie interesowały go msze święte, za życia mu to nie było potrzebne, ani nic, to przecież... – nie dokończył, przed kamerą zatrzasnął drzwi.
Agnieszka: - Powiedziałam sobie, że ja nie dam się tak traktować. Dosyć tego. Położyłam dzieci spać. Będą dorastać już z daleka od naszej wioski. Nie obchodzi mnie, co ludzie pomyślą, ja nie chcę, żeby kiedykolwiek miały do czynienia z tym księdzem. Zabieram je do kościoła tylko wtedy, gdy są większe uroczystości. Kiedyś same dokonają wyboru. A ksiądz niech się wstydzi, że z dobrych ludzi po śmierci zrobił przestępców.

Dzwonię do ks. Walczaka. Odbiera telefon, ale gdy mówię, że chcę porozmawiać o rodzinie Matyjasików, słyszę „do widzenia”. Ksiądz odkłada słuchawkę.



 
Foto: Materiały prasowe
W trakcie pogrzebu Daniela część ludzi wyszła z kościoła i stanęła przy jego trumnie. Fot. Archiwum prywatne

4.

Czy duchowny ma prawo odmówić pogrzebu zmarłemu, gdy w jego życiorysie dostrzeże rysy?

O. Krzysztof Mądel, jezuita i filozof rozkłada ręce: - Nie. Wyjątek może stanowić jedynie przypadek apostazji i poważnego publicznego zgorszenia. Ale nie chodzi tu o opuszczanie niedzielnych mszy czy życie pod jednym dachem bez ślubu, lecz o poważne przewiny: jak na przykład przynależność do grupy przestępczej, która zabija ludzi.

Podobnie widzi to o. Grzegorz Kramer, inny z jezuitów. - Ksiądz nie może odmówić pogrzebu z powodów błahych. Jak sama nazwa wskazuje, pogrzeb katolicki jest przewidziany dla katolika.  A więc można odmówić go komuś, kto publicznie odszedł od Kościoła katolickiego. To, że ktoś popełniał złe rzeczy, nie jest powodem. Chyba że robił to celowo i publicznie, tak naprawdę deklarując, że z Kościołem i Bogiem nie chce mieć nic wspólnego. Wtedy należy uszanować jego deklaracje.
- Tak naprawdę każda sytuacja jest inna. Czasem katolicki charakter pogrzebu najbardziej jest potrzebny samej rodzinie zmarłego - puentuje o. Kramer.

 
Foto: Materiały prasowe
Ksiądz nie zgodził się, by trumnę z ciałem Daniela umieścić w kościele. Fot. archiwum prywatne 

5.

Ksawery żadnych błędów nie zdążył popełnić. Zmarł w wyniku śmierci łóżeczkowej po sześciu tygodniach życia. Rozwijał się prawidłowo, ale w pewnym momencie przestał oddychać. Dwie bitwy o Ksawerego stoczyły zespoły lekarskie z Wągrowca i Poznania, obie skończyły się klęską.

- Jak tylko małego karetka przywiozła do Poznania, natychmiast wsiadłem w samochód i popędziłem do szpitala. Dojeżdżałem do miasta, gdy go reanimowali. Gdy mijałem bramki parkingu, zadzwonił mój syn i powiedział, że już nie zdążę - wspomina Mirek Andruszewski, dziadek Ksawerego. – Myślałem, że nic gorszego nie może się wydarzyć.

- A potem – mówi Mirek - poszliśmy do księdza, żeby Ksaweremu zorganizować pogrzeb.

Przebieg rozmowy z proboszczem z Wągrowca zrelacjonował w emocjonalnym liście, przekazanym później redakcji  "Tygodnika Wągrowieckiego". Wynika z niego, że ksiądz wytknął rodzicom chłopca brak ślubu, nieprzyjmowanie kapłana po kolędzie i bronił się, że to nie jego parafia.

Do księdza Mirek poszedł z synem Patrykiem i jego partnerką, rodzicami Ksawerego.
On sam jest mocno wierzący, w młodości był nawet ministrantem, ale księdza faktycznie od lat nie przyjmował. Od dawna błąkał się po obczyźnie: był w Irlandii Północnej, później w Niemczech, w Wągrowcu tak naprawdę bywał tylko gościem. - Myśli pan, że z własnego wyboru? No nie, my z rodziną od siedemnastu lat jeździmy za chlebem. Zwiedzamy świat nie z luksusu, a z biedy - mówi Mirek.

- Jak tłumaczyłem to księdzu, to zapytał, czy mamy czas obchodzić Boże Narodzenie. Odparłem, że oczywiście, to dla nas bardzo ważne. Uśmiechnął się: "No, to kolędę można porównać do świąt. Powinniście się państwo wszyscy zjechać i księdza przyjąć". Ręce mi opadły, bo w ogóle nie spodziewałem się takich dyskusji.
Rozmowa zrobiła się nerwowa. Ksiądz zapytał o chrzest. Mówili, że chłopiec został ochrzczony dopiero w szpitalu w Poznaniu, na krótko przed śmiercią. Wcześniej nie zdążyli…

Wtedy ksiądz wyjął teczkę. Pokazał im, że uchylają się od wizyt duszpasterskich. Oniemieli. To był koniec rozmowy. Na odchodne ksiądz miał jeszcze rzucić do syna Mirka: "z partnerką nie macie nawet ślubu, więc jakim pan jest ojcem?".

Niczego z księdzem nie ustalili. Mirek: - Nie chodziło o nas. On odmówił niespełna dwumiesięcznemu dziecku. Powiedział jeszcze: "Możecie go pochować u siebie w Niemczech, gdzie chcecie, ale Ksawery do mojej parafii nie należał".
Wtedy rodzina się wściekła, a Mirek napisał skargę do prymasa Wojciecha Polaka, Episkopatu i papieża Franciszka.

Sam ksiądz, pytany o tę sprawę przez "Tygodnik Wągrowiecki", odmówił komentarza. Podobnie proboszcz, który tłumaczył, że nie był świadkiem zdarzenia. Dopiero w "Gazecie Wyborczej" stwierdził: "Pan Mirosław mieszka w Niemczech, a pan Patryk nie umiał określić parafii, do której należy. W związku z powyższym, ks. wikariusz poprosił o zgodę na pogrzeb dziecka z parafii zamieszkania jego rodziców. Ksiądz nie odmówił zatem pogrzebu, a jedynie poprosił o dopełnienie koniecznych formalności".

Mirek twierdzi, że to manipulacja. - Najpierw proboszcz publicznie stwierdził, że nie słyszał naszej rozmowy z wikariuszem, a później opowiadał o niej, jakby był jej świadkiem. Dla mnie to już było za dużo: kłamstwa, szyderstwo, to wynoszenie się ponad nas. Napisałem do swojego księdza, że dokonuję apostazji. Jestem wierzący, w Niemczech płacę na Kościół, ale w Polsce więcej nie chcę już mieć z nim nic wspólnego.

Ksawery został pochowany w Wągrowcu, ale przez innego księdza. Ten nie robił kłopotów. - Był bardzo miły. Zapytał tylko o akty chrztu i zgonu. Te dwa dokumenty wystarczyły mu, żeby zorganizować pogrzeb. Nie interesowało go, kim jesteśmy i skąd przychodzimy. Pytał o Ksawerego, który od Boga dostał tak mało czasu, że nie zdążył nikogo skrzywdzić. Ale wystarczająco, by skreślili go inni – mówi Mirek.
  
6.

O Teresę, Jerzego, Daniela i Ksawerego pytamy w Episkopacie. Ks. Paweł Rytel-Andrianik w odpowiedzi przesyła mi wykładnię dotyczącą pogrzebów w Kościele:
"Wierni zmarli powinni otrzymać pogrzeb kościelny, zgodnie z przepisem prawa. Kanon określa, że pogrzeb kościelny jest prawem każdego wiernego, który odchodzi z tego świata. (...) Prawo to może zostać w pewnych konkretnych przypadkach ograniczone".

Z prawa kanonicznego:
"Jeśli przed śmiercią nie dali ż̇adnych oznak pokuty, pogrzebu kościelnego powinni być pozbawieni:
- notoryczni apostaci, heretycy i schizmatycy;
- osoby, które wybrały spalenie swojego ciała z motywów przeciwnych wierze chrześcijańskiej;
- inni jawni grzesznicy, którym nie moż̇na przyznać pogrzebu bez publicznego zgorszenia wiernych".

Pytamy ks. Rytla-Andrianika: - Ale czy takie przewiny jak alkoholizm, który jest chorobą, niechodzenie do kościoła albo życie z partnerem bez ślubu - powinny mieć wpływ na formę pogrzebu, nawet jeśli chodzi tylko o jego ograniczenie?

- To jest kwestia do rozeznania w świetle dokumentów - mówi ksiądz.
- Ale tak po ludzku, czy w obliczu śmierci życie na kocią łapę ma znaczenie?
- Skromniejszy pogrzeb nie oznacza jego odmowy. Tym bardziej że kapłani modlą się za wszystkich swoich parafian - żyjących i zmarłych.

7.

Kilka miesięcy po pogrzebie swojego malutkiego wnuka Mirek dostał odpowiedź z Watykanu. Na zdobionym papierze papiescy urzędnicy wyrazili współczucie i złożyli mu kondolencje.

Chcesz porozmawiać z autorem albo podzielić się swoją historią? Napisz! janusz.schwertner@grupaonet.pl


KOMENTARZE:

~o : Z kościołem rozstałam się ponad dwadzieścia lat temu, jak tylko przeszłam na własny garnuszek. W kościele nie ma Boga. Gdyby był to pozwoliłby zamknąć drzwi przed wiernymi do swojego domu jakiemuś ważniakowi z kurii? Tak jak to było w przypadku parafian popierających księdza Lemańskiego? Czy gdyby tam był Bóg to ten klecha odważyłby się odciąć go od jego "dziatek"? Kościół i to każdy jeden bez względu czy katolicki, czy żydowski, czy muzułmański to jest jedynie instytucja finansowa nastawiona na zysk i walkę o władzę. Żebyście zanieśli kasę do banku to musi Was zachęcić oprocentowanie. W sklepie kupujecie konkretny towar, a w kościele kupujecie obiecanki. Ja z kościołem skończyłam ponad 20 lat temu. Podczas tzw, wizyty duszpasterskiej poinformowałam księdza, aby moje mieszkanie zostało wykreślone z jej porządku i to przyjął do wiadomości, nie przychodzą. Rodzinie tej najbliższej zastrzegłam, że ani się ważą po mojej śmierci organizować religijny pogrzeb. Od czasu do czasu zdarza się mi bywać na ślubach czy pogrzebach w kościele, ale traktuje to jako swoisty folklor i siedzę sobie gdzieś z tyłu, ale w obrządku nie uczestniczę. Mam takie swoje motto: nie czyń drugiemu, co Tobie nie miłe i tak sobie żyje według tej zasady.

~o do ~45+: Jak byłam na utrzymaniu rodzicieli to mnie do chodzenia do kościoła zmuszali. Od dziecka nie lubiłam tej instytucji. Widział ktoś tego Boga, tego, o którym w kościele mówią, że jest, że jest dobry, sprawiedliwy, a czy dzisiejszy świat jest dobry i sprawiedliwy? Czy w kontekście instytucji, jaką jest kościół można mówić o równości o sprawiedliwości, o solidarności? Na ambonach gęby pełne frazesów, a real to już inna bajka. Jak umiera dziecko to wola Boga, bo wezwał je do lepszego świata? Jak się rozbił samolot w Smoleńsku to zamiast woli Boga jest zamach? Już nie mówią, że Bóg tak chciał? To jest właśnie ta cała obłuda.

~o do ~45+: Co to znaczy żyć po bożemu? Ja żyję po swojemu i nie szkodzę nikomu, pomagam i ludziom i zwierzętom w miarę możliwości finansowych, bo chciałabym robić dla nich dużo więcej, ale milionerką nie jestem. Od 24 lat z tym samym mężczyzną u boku, bez zdrad, bez kłótni, chociaż w związku partnerskim, a inni przysięgają przed ołtarzem, a potem zero poszanowania dla rodziny. Gdyby przynajmniej co druga osoba żyła tak jak ja i kierowała się nie tylko swoim dobrem jako dewizą nadrzędną to świat byłby o wiele lepszy.



Brak komentarzy:

Prześlij komentarz